کد مطلب:298707 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:262
راستگویی حضرت فاطمه
حضرت فاطمه علیهاالسلام صفات و كرامات والایی برخوردار بودند لذا حتی از كسانیكه به وی علیهاالسلام عناد می ورزیدند، صفات نیكوی آن حضرت روایت شده است.
از عایشه روایت است: «ما رأیتُ اَحداً كانَ اَصْدَقَ لَهْجَةُ مِنها اِلاّ اَنْ یَكُونَ
الّذی وَلَدَها» [1] .
راستگوتر از فاطمه كسی را ندیدم مگر پدرش رسول خدا.
ابن سعد از طریق عایشه می نویسد: «ندیده ام احدی از مردمان را كه به گفتار و سخن شبیه تر از فاطمه علیهاالسلام به رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله باشد و چون فاطمه علیهاالسلام به حضور پیامبر می آمد، او را مرحبا می گفت و دستهای وی را می بوسید و در جای خود می نشانید...». [2] .
و نقل شده است: هیچكس از مردان، نزد رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله، محبوب تر از علی بن ابی طالب علیه السلام نبود، و از زنان كسی محبوب تر از حضرت فاطمه علیهاالسلام نبود. [3] .
پیامبر اكرم صلی اللَّه علیه و آله بسیار فاطمه علیهاالسلام را می بوسید و هر وقت مشتاق بهشت می شد او را می بوئید و كراراً می فرمود: فاطمه پاره ی تن من است. [4] .
این علاقه ومحبت وافر رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله به حضرت فاطمه علیهاالسلام از جهت دواعی نفسانی و یا تنها به دلیل رابطه ی پدر و فرزندی نبود، بلكه این محبتِ
خالصانه برای حق تعالی بود، چون حضرت زهرا علیهاالسلام مقرب و محبوب درگاه الهی بود، برای رسول خدا نیز گرامی و محبوب و والامقام بود. [5] .
[1] حليةالاولياء و طبقات الاصفياء، تأليف: حافظ ابونعيم احمد بن عبدالله اصفهاني، (متوفاي سال 430 ه.ق)، دارالكتب علميه، بيروت- لبنان: (1409 ه / 1988 م)، چاپ اول، جلد دوم ص 42، احقاق الحق، جلد سوم، ص 180.
[2] طبقات، جلد دوم، ص 297، كشف الغمه، متن عربي، جلد دوم، ص 79.
[3] المستدرك علي الصحيحين، جلد سوم، صص 155- 154، كشف الغمه، متن عربي، جلد دوم، ص 88، در اين صفحات چنين آمده است: «حدثنا ابوالعباس... عن ابيه قال كان احب النساء الي رسول اللَّه- صلي اللَّه عليه و آله- فاطمه و من الرجال علي». و بحار الانوار، جلد 43، ص 38، همين روايت از قول عايشه نقل شده است.
[4] ر. ك: المستدرك علي الصحيحين، جلد سوم، ص 156 در اين صفحه آمده است: «... اذا اِشْتَقْتُ اِلي رائحَة الْجَنَّة شَمَمْتُ رائحةَ ابْنَتي فْاطِمة».
[5] ر.ك: فاطمة الزهراء از ولادت تا شهادت: محمد كاظم قزويني، ترجمه ي حسين فريدوني، آفاق، 1365 چاپ سوم، ص 227.